Posts tonen met het label Libië. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Libië. Alle posts tonen

dinsdag, november 08, 2016

Waarom is het buitenlands beleid establishment zo gebrand op nog meer oorlog?


Kijk naar hun sponsors.
Oorlog is eerst en vooral een winstgevende zwendel.


Vertaling van een artikel van Dennis Kucinich dat verscheen in The Nation op 25 oktober 2016
"Why Is the Foreign Policy Establishment Spoiling for More War?" (links zijn door mijzelf ter verduidelijking toegevoegd)


"Washington DC is misschien wel de enige plek in de wereld waar mensen openlijk pronken met hun pseudo-intellectualiteit door samen te klitten, zich de kwalificatie denktank aan te meten, en geld aan te trekken van externe belanghebbenden met inbegrip van buitenlandse regeringen, om rapporten samen te stellen waarin een beleid voorgesteld wordt dat strijdig is met de real-life problemen van het Amerikaanse volk."

Als voormalig lid van het Huis van Afgevaardigden, herinner ik me 16 jaar van hoorzittingen van het Congres, waar doorgewinterde experts oorlogen kwamen bepleiten vanuit hun overtuiging die gebaseerd was op een cirkelvormige, frivole manier van denken ontdaan van diepte, werkelijkheid en waarheid. Ik herinner me de andere hoorzittingen, waar het Pentagon niet in staat bleek om een verklaring te geven voor meer dan 1 biljoen dollar aan rekeningen, niet meer kon traceren waar een bedrag van 12 miljard aan cash, bestemd voor Irak, gebleven was, en waarbij een test zodanig werd gemanipuleerd dat een slecht functionerende onderscheppingsraket wat makkelijker zijn doel kon vinden. Oorlog is eerst en vooral een winstgevende zwendel.

Dennis Kucinich
Hoe valt het anders te verklaren dat in de afgelopen 15 jaar de zogenaamde 'bipartisan' [boven de twee partijen staande] buitenlands beleid elite van deze stad oorlogen in Irak en Libië heeft aangemoedigd, en interventies in Syrië en Jemen, die de doos van Pandora naar een argeloze wereld heeft geopend, voor de somma van miljarden dollars, een mazzeltje voor de militaire aannemers. Washingtons denk'tanks' zouden onderverdeeld moeten worden in de klasse van gepantserde voertuigen en niet als verzamelplaatsen voor vluchtelingen van academies.

Volgens de voorpagina van de Washington Post van afgelopen vrijdag, dringt de 'bipartisan' buitenlands beleid elite er bij de volgende president op aan minder terughoudend dan president Obama te zijn. Met een luisterend oor naar het geluid van 'liberale' haviken die op humanitaire interventie (lees: oorlog) aandrongen, viel de Obama regering Libië aan, samen met geallieerde machten opererend via de NAVO.

De denktankers konden zich helemaal vinden in de invasie van Irak.  Niet behorend tot enige 'tank' heb ik mijn eigen analyse gemaakt toen de oproep tot oorlog kwam in oktober 2002, op basis van eenvoudig te verkrijgen informatie, en verpreidde het op grote schaal in het Congres en kreeg 125 Democraten zover dat ze tegen de Irak-oorlog resolutie stemden. Er kon geen geld verdiend worden met de conclusie dat die oorlog ongepast was, dus stuurde onze regering ons, ondanks de protesten van vele miljoenen mensen in de Verenigde Staten en wereldwijd, een afgrond in, omringd door veel leunstoel generaals die met oorlogsvaandels zwaaiden. Het ouwe jongens circuit van de Washingtonse denktanks hadden niets geleerd van de ervaringen in Irak en Libië.

De enige winnaars waren wapenhandelaars, oliemaatschappijen, en jihadisten. Onmiddellijk na de val van Libië werd de zwarte vlag van Al-Qaeda geplant op een gemeentelijk gebouw in Benghazi, kort daarop gevolgd door de moord op Gadaffi, met een minister Clinton die vilein grapte: "We kwamen, we zagen, hij stierf." 


President Obama trok blijkbaar lessen uit deze tegenslag, maar niet het beleidsestablishment in Washington, dat blijft zeuren om meer oorlog.

Het zichzelf liberaal noemende 'Center for American Progress'(CAP) roept nu op tot het bombarderen van Syrië, en schat dat de huidige militaire avonturen van Amerika afgerond zullen zijn in 2025, een vertraagde variant van 'mission accomplished'. CAP, dat, volgens een artikel in 'The Nation', fondsen heeft ontvangen van de oorlog contractanten Lockheed Martin en Boeing, de makers van de bommenwerpers waarmee die CAP het Hellevuur over Syrië wil laten regenen.

De 'Brookings Institution' heeft tientallen miljoenen van buitenlandse regeringen aangenomen, met name van Qatar, dat een belangrijke speler is in de militaire campagne om Assad te verdrijven. Gepensioneerd viersterren Marine generaal John Allen is tegenwoordig een Brookings senior fellow. Charles Lister is een senior fellow bij het 'Middle East Institute', dat financiële steun van Saoedi-Arabië ontvangt, de belangrijkste geldschieter die miljarden aan wapens levert om het Assad regime te laten tuimelen en een soennitische kalifaat te installeren dat zich uitstrekt over Irak en Syrië. Buitenlandse overheidsgeld bestuurt ons buitenlands beleid.

Onder het aanzwellend geluid van de oorlogstrom, schreven Allen en Lister een gezamenlijk ondertekend opiniestuk in 'The Washington Post Sunday', waarin wordt opgeroepen tot een aanval op Syrië. Het Brookings instituut erkende, in een rapport aan het Congres, dat het $ 250.000 ontvangen had van het Amerikaanse Central Command, CENTCOM, waar de generaal Allen leiderschap deelt met generaal David Petraeus. Pentagon geld dat naar denktanks gaat die oorlog adviseren? Dit is wetenschappelijke integriteit, Washington DC-stijl.

En waarom is het zo dat Central Command, evenals de Food and Drug Administration, het Amerikaanse Ministerie van Transport en de US Department of Health and Human Services geld doneren aan Brookings?

Voormalig minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright, die de beroemde uitspraak tegenover Colin Powell deed "Wat is het nut van het tot je beschikking hebben van dit prachtige militaire apparaat je het altijd over hebt, als we het niet kunnen gebruiken" zegt heel voorspelbaar over de huidige moment: "We vinden dat er behoefte is aan meer Amerikaanse actie." Een voormalige top adviseur onder de regering-Bush dringt er ook op aan dat de Verenigde Staten een aanval op Syrië met kruisraketten moet starten.

Voormalig minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright, die de beroemde uitspraak tegenover Colin Powell deed "Wat is het nut van het tot je beschikking hebben van dit prachtige militaire apparaat je het altijd over hebt, als we het niet kunnen gebruiken" zegt heel voorspelbaar over de huidige moment: "We vinden dat er behoefte is aan meer Amerikaanse actie." Een voormalige top adviseur onder de regering-Bush dringt er ook op aan dat de Verenigde Staten een aanval op Syrië met kruisraketten moet starten.

Het Amerikaanse volk heeft schoon genoeg van de oorlog, maar in een meervoudige poging wordt getracht door middel van angstzaaierij, propaganda en leugens ons land op een gevaarlijke confrontatie voor te bereiden met Rusland in Syrië.

De demonisering van Rusland is een berekend plan om een bestaansrecht te doen herleven voor stoffige koude-oorlog strijders die uit de vuilnisbak van de geschiedenis proberen te ontsnappen door het oproepen van het spookbeeld van Russische wereldheerschappij.


Het is besmettelijk. Eerder dit jaar zond de BBC een pseudo-documentaire uit waarin een mogelijke WO III aanleiding behandeld werd, beginnend met een Russische invasie van Letland (waar 26 procent van de bevolking etnisch Russisch is en 34 procent van de Letten thuis Russisch spreken).

In het denkbeeldige WO III scenario woordt geopperd dat Rusland Londen uitkiest voor een nucleaire aanval. Geen wonder dat in de zomer van 2016 een opiniepeiling toonde dat twee derde van de Britse burgers spontaan instemden met de aankondiging van de nieuwe Britse premier tot lancering van een nucleaire aanval als vergeldingsmaatregel. Daar gingen de lessen die geleerd hadden moeten worden, zoals die uit het Chilcot rapport naar voren waren gekomen.

Terwijl dit jaar een beslissing valt over wie de nieuwe president van de VS gaat worden, zijn de Washington ideologen dezelfde bipartisan consensus aan het herkauwen dat Amerika na 9/11 onafgebroken in oorlog heeft gehouden en waarmee de wereld een aanzienlijk gevaarlijker plek werd.

De denktanks uit Washington bieden dekking voor het politieke establishment, vormen een politiek vangnet, met een fictief analytisch kader waarmee morele beweegredenen verstrekt worden voor interventie, de in het Capitol geldende rechtsbeginselen. Ik heb schoon genoeg van de Washingtonse-beleid elite die geld opstrijkt uit de oorlog, terwijl ze zich presenteren als deskundigen, ten koste van het leven van andere mensen, onze nationale bezittingen, en de heilige eer van ons land.

Elk rapport dat voor oorlog pleit en afkomstig is van een vermeende denktank zou moeten worden vergezeld van een lijst van sponsors en donateurs van de denktank en een verklaring over de lobby-connecties van de auteurs van het rapport.

Het is onze patriottische plicht om bloot te leggen waarom het buitenlands beleid establishment uit Washington en diens sponsors niet van hun mislukkingen hebben geleerd en in plaats daarvan in herhaling vallen, met de instemming van de politieke klasse en slaapwandelaars met de pers-pasjes.

Het is ook tijd voor een nieuwe vredesbeweging in Amerika, een die zowel progressieven als libertariërs omvat, zowel in als buiten het Congres, die gaat organiseren op campussen, in steden en dorpen in heel Amerika, om als een effectief tegenwicht te dienen voor de "Demuplican" oorlogspartij, de denktanks, en hun media cheerleaders. Het werk begint nu, niet na de inauguratie. We moeten oorlog niet als iets onvermijdelijks accepteren, en de leiders die ons in die richting leiden, zowel in het Congres en het Witte Huis, moeten zichtbare oppositie tegenover zich ervaren.


Creative Commons-Licentie
Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

zaterdag, augustus 13, 2016

Hoe de VS de juridische hobbel in Libië gaan nemen


Bombs away!' riep men alweer enthousiast in de VS.
De VS is opnieuw - en dit maal 'corrigerend' - gaan bombarderen in Libië, het land dat als een puinhoop achterbleef na de vorige 'humanitaire' bombardementen in 2011. Corrigerend, want de gevolgen van het omverwerpen van Gaddafi bracht niet de beloofde democratie maar een nieuwe 'failed state'. Nieuwe bommen moeten daar verandering in gaan brengen.

In hoge mate verantwoordelijk destijds was de toenmalige minister van Buitenlandse
 
Zaken, Hillary Clinton. Wie herinnert zich niet hoe blij zij kakelde dat zij de nieuwe Caesar was en de rectale verkrachting van Gaddafi met een bajonet en diens gruwelijke dood bejubelde als een persoonlijk succes?

Maar dat bleek nog niet het enige van Hillary's 'prestaties' in Libië... en in Irak, en in Syrië. 
Uit diverse getuigenissen zoals die van CIA officer David Manners en uit diverse Wikileaks documenten bleek dat Hillary ook degene was die de nodige Amerikaanse wapens aan 'rebellen' van allerlei pluimage had geleverd. Niet alleen voor de Gaddafi oppositie maar en passant ook nog voor de oppositie, die in Syrië voor de omverwerping van het Assad regime moest gaan zorg dragen. Wapens die zéér zeker bij Al-Qaida belandden en mogelijk ook bij ISIS. Het is zelfs denkbaar dat ambassadeur Stevens met Amerikaanse wapens aangevallen werd toen Libische rebellen een aanslag pleegden op het consulaat in Benghazi. Een 'consulaat' overigens dat alleen maar diende als transactieplek voor wapenleveranties.

Op 23 juli koos Hillary Clinton Tim Kaine als haar 'running mate' ; de toekomstige vicepresident van de VS. En daarmee diende zich ook een hobbel aan die genomen moest worden. Tim Kaine was namelijk degene die lang op aangedrongen heeft had dat er een nieuwe AUMF door het Congres uitgevaardigd moest worden omdat de oude AUMF eigenlijk niet langer voldeed. 
Waar gaat dit allemaal over? Wat is dat; een AUMF? 
Het betekent: Authorization for the Use of Military Force (toestemming voor het gebruik van militair geweld) en is vergelijkbaar met het afkondigen van de noodtoestand of de staat van beleg. Het idee erachter is dat ten tijde van oorlog het normale democratische proces te traag werkt om snelle en adequate beslissingen in strijdsituaties te kunnen nemen. De president krijgt hiermee echter gevaarlijk veel bevoegdheid om naar believen oorlogshandelingen te verrichten naar goeddunken, en normaal gesproken wordt deze drastische maatregel alleen in zeer uitzonderlijke toestanden gehanteerd.
Die uitzonderlijke toestand deed zich voor op 11 september 2001 toen de VS opgeschrikt werden door een reeks aanslagen door Al Qaida, die door George Bush beschouwd werden als een oorlogsverklaring tegen de VS. Hij vroeg en kreeg daarop van het Congres deze voorlopige carte blanche om zelfstandige beslissingen te mogen maken, volgens deze formulering: 

"...tegen degenen die verantwoordelijk zijn voor de aanslagen op 11 september 2001. De verleende toestemming geeft de president de bevoegdheid om alle 'noodzakelijke en passende militaire middelen' te gebruiken tegen degenen waarvan hij heeft vastgesteld dat zij meegewerkt hebben aan het 'plannen, toestaan, plegen van of helpen met' de 11 september aanslagen, of wie aan deze personen of groepen onderdak hebben verleend."

Een tijdlang voldeed deze AUMF omdat overal waar Al-Qaida zijn lelijke kop liet zien, de dienstdoende president zonder met Congres te overleggen ten strijde kon trekken. Overleg met het Congres was overbodig. In ander gevallen zoals in Pakistan waar de taliban bestreden moest worden gebeurde dat op 'uitnodiging van de Pakistaanse regering'. Maar gaandeweg raakte de rek uit de mogelijkheden van de AUMF. Hoe meer er doelen  met drones werden bestookt die - niet Al-Qaida - waren of van wie het zeer onaannemelijk is dat ze iets met 9-11 te maken hebben - hoe meer duidelijk werd dat er iets met de autorisatie gedaan moest worden. Zeker toen ISIS zijn intrede deed; een organisatie die duidelijk niets met 9-11 van doen heeft gehad en evenmin aanslagen had gepleegd in de VS of op Amerikaanse doelen.
Gelet op de bewoording van de AUMF uit 2001; tijd voor een update dus.

In februari 2015 vroeg president Obama het Congres om een nieuw AUMF goed te keuren waardoor hij toestemming zou krijgen om oorlog te gaan voeren met name tegen de Islamitische Staat (in Libië) en 'daarmee verbonden personen of strijdkrachten' zo lang hier geen 'langdurige offensieve grondoffensieven' aan verbonden zouden zijn. Obama vroeg tevens om een gelimiteerde autorisatie van drie jaar. 

Republikeinen en Democraten mopperden beiden, vonden het maar een gedoe. Het zou enerzijds wel eens te restrictief kunnen zijn als de president alles eerst moest gaan overleggen met het Congres. Aan de andere kant vond men het ook geen goed idee om nog meer blanco cheques uit te schrijven. 
Weet je wat? dacht men - We doen gewoon niets.   
Vanaf dat moment redeneerde Obama dat er - bij uitblijven van aangepaste wetgeving - de oude gewoon geldig bleef. En hij bombardeerde lekker verder...

Een middelbare scholier heeft al door dat er iets niet in de haak is hier. De oorspronkelijke AUMF uit 2001 voldoet uiteraard al lang niet meer. 
ISIS is niet Al Qaida. ISIS bestond niet eens in 2001 en ISIS heeft geen aanslagen op Amerikaanse bodem gepleegd en er is geen sprake van een onmiddellijke dreiging dat zoiets zou gaan gebeuren. Libië is niet in oorlog met de VS. Als Pentagon persvoorlichter Peter Cook uitlegt dat president Obama het noodzakelijk vindt om bommen op ISIS doelen in Libië te gaan gooien duurt het tot het 28:04 min. moment tot een journalist eens informeert op welke legitimiteitsgronden dit gebaseerd is. 
Cook antwoordt vlotjes dat dat de '2001 Autorisatie tot het gebruik van militair geweld' hiervoor de juridische dekking verstrekt.   

Er dreigt even een probleempje te ontstaan als Tim Kaine publiekelijk kenbaar maakt dat hij zo zijn twijfels heeft over de legitimiteit van de AUMF voor de bombardementen in Libië.
"Ik denk niet dat de huidige juridische grondslag toereikend is om deze oorlog tegen ISIL te voeren," zegt Kaine in een interview bij NBC's "Meet the Press." "Ik heb zeer ernstige twijfels of die ons toestaan een offensieve oorlog tegen ISIL te voeren.

Maar meteen toont Hillary haar 'leiderscapaciteiten' door haar running mate op zijn plaats te zetten: Als zij dezelfde vraag voorgelegd krijgt: "Voldoet de 2001 AUMF voor de huidige bombardementen op Libië", antwoordt ze: "Zeker weten van wel". 

Het probleem van de rammelende autorisatie is inmiddels al min of meer opgelost. Eerst deed men nog een poging om ISIS te presenteren als een offshoot van Al-Qaida, maar daar zag men maar van af. Nu is de uitleg dat de VS daar aan de slag gaat op verzoek van de "regering van nationale eenheid", een interim bestuur dat tot stand kwam met hulp van de VN-Veiligheidsraad. Dat 'verzoek' is ongeveer zo tot stand gekomen: De Amerikanen deelden de regering mee: "Jullie hebben onze hulp nodig, teken op de stippellijn."
Het is inderdaad een manier om een juridisch draagvlak in elkaar te frutselen, maar geloofwaardig is
het niet, en critici van de Obama regering wijzen erop dat het nu lijkt alsof 'een ander land ons gaat vertellen waar, wanneer en tegen wie wij gaan vechten'.
Daar zit wat in natuurlijk.

En daar komt ook nog eens bij dat die 'regering van het nationaal akkoord' (GNA) zoals hij vaak genoemd wordt nauwelijks een eenheid vormt.
Vanwege de verdeeldheid is het ook nog niet mogelijk geweest om een begin te maken met een
functioneel nationaal leger. En daar wringt opnieuw voor de VS de schoen. De absolute onwil bij het Amerikaanse volk om opnieuw eigen grondsoldaten te zien sterven voor een of ander buitenlands avontuur. Dus valt de VS maar weer terug op de beproefde methode, die (zonder een gecoördineerd grondoffensief) nog nimmer succesvol was maar zo 'American' als 'apple pie': "Bombs away!"


Creative Commons-Licentie
Dit werk valt onder een Creative Commons Naamsvermelding 4.0 Internationaal-licentie.

maandag, december 17, 2012

Een interview met Noam Chomsky over Obama's mensenrechtenreputatie


Dit artikel verscheen een paar dagen terug in o.m. Counterpunch. Het betreft een interview van Eric Bailey met Noam Chomsky. Ik heb het zo goed als ik kan vertaald en waar nodig bepaalde woorden en begrippen die verdere uitleg behoeven voorzien van een * en als voetnoot opgenomen aan het eind van het artikel.

Professor Noam Chomsky is een professor en hoogleraar (emeritus) op de afdeling Taalkunde & Filosofie aan het 'Massachusetts Institute of Technology' (MIT). Hij volgde zijn opleiding bij de Universiteit van Pennsylvania en aan de Harvard University als een Harvard Junior Fellow. Hij behaalde zijn doctoraat taalkunde aan de Universiteit van Pennsylvania in 1955. In de 57 jaren daarna doceerde hij aan het MIT. Naast zijn academische werk in de taalkunde, verwierf professor Chomsky naam als politiek activist en filosoof , die in 1967 landelijke bekendheid kreeg vanwege zijn verzet tegen de oorlog in Vietnam en heeft zich sindsdien regelmatig uitgesproken tegen het Amerikaanse buitenlandse en binnenlandse beleid en de Amerikaanse mainstream massamedia. Tussen zijn academische carrière en zijn werk als politiek activist en dissident, publiceerde hij meer dan 100 boeken. Aan de vooravond van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2012 , besprak hij met Eric Bailey van 'Torture Magazine' de mensenrechtenreputatie onder de regering van president Obama en het militaire interventiebeleid dat toegenomen lijkt te zijn tijdens de Arabische lente.

EB: De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn nabij en de laatste vier jaar lieten aanzienlijke veranderingen zien in het Amerikaanse federale beleid met betrekking tot de mensenrechten. Een van de weinige voorbeelden van samenwerking tussen de Democratische en Republikeinse partijen in de afgelopen vier jaar is het passeren van de 'National Defense Authorization Act' (NDAA) van 2012. Dit wetsvoorstel heeft het Amerikaanse leger de macht gegeven om Amerikaanse burgers te arresteren, voor onbepaalde tijd, zonder aanklacht, proces, of enige andere vorm van een behoorlijke rechtsgang en de regering-Obama is en blijft in een voortdurende juridische strijd verwikkeld om te voorkomen dat dit door het Federale Hof als ongrondwettelijk verklaard zal worden. Obama gaf toestemming voor de moord op drie Amerikaanse burgers, met inbegrip van Anwar al-Awlaki en zijn 16-jarige zoon, weliswaar alle leden van Al Qaida, maar allemaal zonder rechterlijke toetsing. Daarnaast blijft de Guantanamo Bay gevangenis open, werd de Patriot Act verlengd, en de TSA* werd met sneltreinvaart uitgebreid. Wat is uw mening over de mensenrechtensituatie in Amerika over de afgelopen vier jaar en kunt u het beleid van Obama te vergelijken met die van zijn voorganger, George W. Bush?

NC: Obama's beleid is ongeveer hetzelfde als dat van Bush, al zijn er enkele kleine verschillen, maar dat is geen grote verrassing. De Democraten steunden het Bush beleid. Er waren enkele bezwaren op veelal partijgebonden gronden, maar voor het grootste deel steunden zij zijn beleid en het is niet verwonderlijk dat ze dat zijn blijven doen. In sommige opzichten is Obama zelfs verder gegaan dan Bush. De NDAA, die je noemde, werd niet geïnitieerd door Obama, (toen het door het Congres kwam, zei hij dat hij het niet mee eens was en het niet zou implementeren), maar hij tekende toch voor deze wet en sprak niet zijn veto uit. Het werd doorgedrukt door haviken, met inbegrip van Joe Lieberman en anderen. Er is in feite helemaal niet veel veranderd. Het slechtste deel van de NDAA is dat het classificeerde - of rechtmatig maakte - wat al een regelmatige praktijk was. De praktijken waren niet significant verschillend. Dat ene deel dat publieke aandacht kreeg is waarover jij nu spreekt , het deel dat de onbeperkte detentie van Amerikaanse burgers mogelijk maakt, maar waarom het toestaan van onbeperkte detentie van willekeurig wie? Het is een grove schending van de fundamentele mensenrechten en burgerrecht, die terugvoert tot aan de Magna Carta in de 13e eeuw, dus het is een zeer ernstige aanval op de elementaire burgerrechten, zowel onder Bush en onder Obama. Beide politieke partijen steunen het!

Wat het moorden betreft is onder Obama de wereldwijde moordcampagne sterk toegenomen. Hoewel het is een initiatief van Bush was, is het uitgebreid onder Obama en en omvat nu ook Amerikaanse burgers, weer met tweepartijdige steun en met niets meer dan wat lichte kritiek, want het was een Amerikaan.* Maar nogmaals, waarom zou je het recht hebben om iemand te vermoorden? Stel bijvoorbeeld dat Iran leden van het Congres zou vermoorden die opriepen tot een aanval op Iran. Zouden we dat normaal vinden? Dat zou veel meer gerechtvaardigd zijn, maar natuurlijk zouden we dat zien als een oorlogsdaad. De echte vraag is, waarom iemand vermoorden? De regering heeft het overduidelijk gemaakt dat de moorden persoonlijk zijn goedgekeurd door Obama en de criteria voor die moorden zijn erg vaag. Als een groep mannen ergens waargenomen zijn door een drone die, laten we zeggen, iets in een vrachtwagen aan het inladen zijn, en er enige verdenking zou bestaan dat het misschien militanten zijn, dan is het prima om ze te doden en ze als schuldig te beschouwen, tenzij ze later onschuldig blijken te zijn. Dat is de formulering die de Verenigde Staten gebruiken en het is zo'n grove schending van de fundamentele rechten van de mens dat het nauwelijks te bespreken valt.

De vraag betreffende 'correcte rechtsgang' is wel degelijk ter sprake gekomen, omdat de VS wel een grondwet heeft die zegt dat niemand wordt beroofd van hun rechten zonder een juridisch correcte rechtsgang - opnieuw, dit gaat terug tot de 13e eeuw in Engeland - dus rees de vraag, "Hoe zit het met een juridisch correcte rechtsgang? " De procureur-generaal van Obama's ministerie van Justitie, Eric Holder, legde uit dat er sprake was een correcte rechtsgang in deze zaken, omdat deze binnen de regering vooraf besproken waren. Dat is niet eens een slechte grap! De Britse koningen uit de 13e eeuw zouden dit hebben toegejuicht. "Zeker, als we erover praten is dat een correcte procedure." En dat, nogmaals, werd zonder enige controverse aangenomen.

In feite, kunnen we dezelfde vraag stellen over de moord op Osama Bin Laden. Let op dat ik de term "moord" gebruik. Wanneer zwaar bewapende elitetroepen een verdachte, ongewapend en weerloos, vergezeld van zijn vrouwen te pakken krijgen, hem vervolgens neerschieten en hem doden en zijn lichaam - zonder een autopsie - dumpen in de oceaan, is dat regelrechte moord. Let ook op dat ik "verdachte" zei. De reden hiervoor is vanwege een ander rechtsbeginsel, dat ook terug gaat tot de 13e eeuw - dat een mens onschuldig wordt gehouden tot het tegendeel bewezen is. Voor die tijd is hij een verdachte. In het geval van Osama Bin Laden, heeft de Verenigde Staten hem nooit formeel in staat van beschuldiging gesteld over 9/11 en een deel van de reden was dat men niet wist of hij verantwoordelijk was. In feite, acht maanden na 9/11 en na de meest intensieve onderzoek in de geschiedenis, legde de FBI uit dat zij vermoedde dat het 9/11 complot werd uitgebroed in Afghanistan, (geen vermelding van Bin Laden) en uitgevoerd werd in de Verenigde Arabische emiraten, Duitsland, en natuurlijk de Verenigde Staten. Dat is acht maanden na de aanval en er is niets inhoudelijks dat ze sindsdien hebben ontdekt dat deze verdenking versterkt. Mijn eigen veronderstelling is dat de verdenking vrijwel zeker correct is, maar er is een groot verschil tussen het hebben van een zeer zeker geloof en het aantonen van iemands schuld. En zelfs als hij schuldig zou zijn, had hij opgepakt moeten worden en voorgeleid aan een rechter. Dat is Britse en Amerikaanse wetgeving die terug te gaan is voor acht eeuwen. Hij is niet de bedoeling om te worden vermoord en het lichaam gedumpt zonder een autopsie, maar niettemin is de bijval hiervoor bijna universeel. In feite schreef ik een van de weinige kritische artikelen hierover en mijn artikel werd zwaar veroordeeld door commentatoren langs het hele spectrum, inclusief die van links, want de moord was zo overduidelijk gerechtvaardigd, omdat we hem verdachten van het plegen van een misdaad tegen ons. En dat zegt iets over de belangrijke, zou ik zeggen, "morele degeneratie" die voorkomt in de hele intellectuele klasse. En ja, Obama heeft dit voortgezet en in sommige opzichten uitgebreid, maar dat komt nauwelijks als een verrassing.

De verrotting zit veel dieper dan dat.

EB: Het is iets meer dan 10 jaar na de publicatie van de regering-Bush "Torture memo's". Deze memo's zorgden voor een wettelijke rechtvaardiging voor de marteling van gedetineerden door de CIA in verband met de "War on Terror." De inhoud van de memo's zijn huiveringwekkend en hebben internationaal voor een nieuwe discussie over marteling gezorgd. Ondanks alle beloftes van president Obama om de illegale detentiecentra te sluiten, lijkt het erop dat "black site" activiteiten nog steeds voorkomen. Wat zijn uw opvattingen over deze detentiecentra en marteling door de CIA ? Wat denkt u tevens over de belofte van Obama over de CIA hervormingen in 2008 en hoe heeft de werkelijkheid van zijn presidentschap zich verhouden tot deze beloften?

NC: Er zijn een aantal presidentiële orders waaruit afkeuring blijkt voor de meest extreme vormen van marteling, maar Bagram* blijft open en wordt niet geïnspecteerd. Dat is waarschijnlijk het ergste in Afghanistan. Guantanamo is nog steeds open, maar het is onwaarschijnlijk dat er ernstige martelingen gaande zijn in Guantanamo. Er is gewoon te veel controle. Er zijn militaire juristen aanwezig en bewijzen komen met regelmaat naar buiten, dus ik vermoed niet dat dat nog steeds een martelkamer is, maar het is nog steeds een illegale detentiekamer, en Bagram en wie weet hoeveel andere zijn nog steeds in gebruik. De "rendition" praktijken lijkt niet op het zelfde niveau door te gaan, maar dat was het tot voor kort nog wel.

'Rendition' is gewoon het verzenden van mensen naar het buitenland om te worden gemarteld. Eigenlijk is dat ook uitgesloten door de Magna Carta - het fundament van het Anglo-Amerikaanse recht. Het is uitdrukkelijk uitgesloten iemand overzee te sturen om te worden gestraft en gemarteld. En niet alleen de Verenigde Staten maakten zich daar schuldig aan. Het is gebeurd in heel West-Europa. Groot-Brittannië heeft deelgenomen. Zweden heeft deelgenomen. Het is een van de redenen voor een groot deel van de zorgen over de uitlevering van Julian Assange aan Zweden. Canada is betrokken, net zoals Ierland, maar het siert Ierland dat het een van de weinige plekken was waar er massale burgerprotesten waren tegen het gebruik ​​van Shannon Airport voor de CIA transfers. In de meeste landen is er weinig protest of werd er met geen woord over gesproken. Ik weet niets van recente gevallen dus misschien wordt dit beleid niet meer toegepast, maar het zou me niet verbazen als het nog steeds gebeurde.

EB: Als we de VS even verlaten, het Midden-Oosten heeft altijd al bol gestaan van mensenrechtenschendingen, maar de onrust van de Arabische lente heeft bijgedragen tot een intensivering van dergelijke misbruiken in vele landen. Waar de dictaturen in Tunesië en Egypte werden verdreven zonder dat deze tot een burgeroorlog hebben geleid, hebben we in landen als Libië, Syrië en Jemen hevige gevechten gezien. Wat het Amerika en de NAVO aandeel betreft is het gewoonweg alweer een andere militaire interventie met de Libische burgeroorlog en is het alleen de koppigheid van Rusland en China die een soortgelijke interventie hebben verhinderd in Syrië. In beide gevallen hebben de rebellen gevraagd, zelfs gesmeekt, om de Amerikaanse en Europese hulp met hun oorlogsinspanningen, maar hebben bewezen absoluut niet geïnteresseerd te zijn in onderhandelde schikkingen met hun dictatoriale tegenstanders, zelfs wanneer hulp van buitenaf uitblijft. Wat is uw mening over militaire interventies, zowel de interventie die we zagen in Libië en degene waarom gevraagd wordt in Syrië? Is het moreel verantwoord om het leven van mensen uit Texas en Louisiana in de waagschaal te stellen voor de interne conflicten van Libiërs en Syriërs? Omgekeerd, kan weigeren in te grijpen worden goedgepraat als hele steden, zoals Misrata, Benghazi, Aleppo en Homs werden of worden bedreigd met totale vernietiging en tienduizenden burgers worden gedood?

NC: Nou, laten we beginnen met Syrië. Het enige waarover ik het niet met je eens ben is dat ik ten zeerste betwijfel dat Rusland en China iets te maken hadden met het uitblijven van een Amerikaanse of westerse militaire interventie in Syrië . Ik heb zelfs een sterk vermoeden dat de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk het Russische veto hebben verwelkomd, want dat gaf hen een excuus om niets te doen. Nu kunnen ze zeggen: "Hoe kunnen we iets doen? De Russen en de Chinezen hebben het veto! " In feite, als ze hadden willen ingrijpen, zouden zij zich op geen enkele manier iets hebben aangetrokken van een Russisch of Chinees veto. Dat laat de geschiedenis duidelijk zien, maar ze wilden niet ingrijpen en ze willen nu niet ingrijpen. De strategische commandocentra van de militaire-en inlichtingendiensten zijn er gewoon sterk tegen gekant. Sommigen zijn er tegen vanwege technische, militaire redenen, en anderen omdat ze niet zien wie ze kunnen ondersteunen t.b.v. hun belangen. Ze zijn niet bijzonder gesteld op Assad, ook al sloot hij min of meer goed aan bij Amerikaanse en Israëlische belangen, maar ze zijn evenmin gesteld op de oppositie, vooral hun islamistische elementen, zodat ze liever aan de zijlijn blijven staan. Het is een beetje interessant dat Israël niets doet. Ze zouden niet veel hoeven te doen. Israël zou gemakkelijk troepen kunnen mobiliseren in de Golan Heights (Syrisch grondgebied dat Israël illegaal geannexeerd heeft). Ze zouden daar troepen kunnen mobiliseren, op slechts ongeveer 60 kilometer van Damascus, die Assad zouden dwingen de militaire troepen te sturen naar de grens aan en trekt ze uit de buurt van gebieden waar de rebellen actief zijn. Dus dat zou directe steun voor de rebellen zijn, maar zonder een schot te lossen en zonder de grens te overschrijden.

Maar er is geen sprake van en ik denk dat dat aangeeft dat Israël, de Verenigde Staten en hun bondgenoten gewoonweg geen stappen willen nemen dat het regime zal ondermijnen, gewoon uit eigen belang. Een humanitair aspect speelt hierin geen enkele rol.

Wat Libië betreft, moeten we een beetje voorzichtig zijn, want er waren twee interventies in Libië. De eerste was onder de auspiciën van de Verenigde Naties. Dat is VN-resolutie 1973. Deze resolutie riep op tot een no-fly zone, een wapenstilstand, en de start van de onderhandelingen en diplomatie.

EB: Dat was de interventie, waarvoor als motivatie werd opgegeven dat het om het voorkomen van de vernietiging van Benghazi zou zijn?

NC: Nou, we weten niet of Benghazi zou worden vernietigd, maar er werd om gevraagd om een mogelijke aanval op Benghazi te voorkomen. Je kunt er over discussiëren hoe waarschijnlijk die aanval was, maar persoonlijk had ik het gevoel dat dit legitiem was - om te proberen mogelijke wreedheden te stoppen. Maar die interventie duurde ongeveer vijf minuten. Bijna onmiddellijk overtraden de NAVO-machten (Frankrijk en Groot-Brittannië voorop en de Verenigde Staten volgend) radicaal de resolutie, en groeiden uit tot de luchtmacht van de rebellen. De resolutie rechtvaardigt dat op geen enkele manier. Het deed een oproep tot "de nodige maatregelen" om burgers te beschermen, maar er is een groot verschil tussen de bescherming van burgers en de luchtmacht voor de rebellen zijn.

Misschien hadden we aan de kant moeten staan van de strijdende rebellen. Dat is een aparte vraag, maar dit was vrij duidelijk in strijd met de resolutie. Het gebeurde zeker niet vanwege een gebrek aan alternatieve opties. Gaddafi bood een wapenstilstand aan. Of hij het meende of niet weet niemand, omdat het gelijk afgewezen werd.
Overigens was het grootste deel van de wereld fel gekant tegen dit pact. Er was vrijwel geen steun voor. De Afrikaanse Unie (Libië is immers een Afrikaans land) was er gelijk fel op tegen, riep op tot een wapenstilstand, en stelde zelfs voor om troepen van de Afrikaanse Unie in te zetten om te proberen het conflict te beheersen.

De BRICS-landen, de belangrijkste van de ontwikkelingslanden, (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) die op dat moment toevallig een conferentie hadden en fel gekant waren tegen de NAVO-interventie riepen op tot stappen in de richting van diplomatie, onderhandelingen, en een wapenstilstand. Egypte, naast de deur, nam niet deel. Binnen de NAVO weigerde Duitsland om deel te nemen. Italië weigerde ook, in het begin, hoewel ze later wel meededen. Turkije hield zich afzijdig. Later sloten ook zij zich aan, maar in eerste instantie waren ze tegen de interventie. In het algemeen was de actie vrijwel eenzijdig. Het waren de traditionele imperialistische machten (Frankrijk, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten), die tussenbeide kwamen.
Het liep in feite uit op een humanitaire ramp. Misschien zou toch zijn gebeurd, maar het heeft er zeker toe geleid, vooral aan het einde met de aanvallen op BaniWalid en Sirte, de laatste pro-Gadaffi bolwerken. Zij zijn het belangrijkste centrum van de grootste stam van Libië, de Warfalla stam. Libië is een zeer verdeelde tribale samenleving, zij zijn een belangrijke stam, en dit was hun thuisbasis. Velen van hen waren hier behoorlijk bitter over. Zou het zijn opgelost door middel van diplomatie en onderhandelingen op de manier waarop de Afrikaanse Unie en BRICS-landen hadden voorgesteld? We weten het niet.

Het is ook opmerkelijk dat de International Crisis Group, dat is de belangrijkste, niet-gouvernementele organisatie die zich bezighoudt met aanhoudende conflicten en crises in de hele wereld, en zeer zeer gerespecteerd is, ook tegen interventie was. Ze waren sterk voor onderhandelingen en diplomatie. Echter, de positie van de Afrikaanse Unie en van anderen werd nauwelijks gerapporteerd in het Westen. Wie maakt het wat uit wat ze zeggen? In feite, als er al melding van werd gemaakt dan was het op geringschattende wijze, door erop te wijzen dat dat deze landen nauwe banden hadden met Gaddafi . Dat is feitelijk juist, maar datzelfde gold ook voor Groot-Brittannië en de Verenigde Staten, tot het eind aan toe.

Hoe dan ook heeft de interventie plaatsgevonden en nu hoopt men op het beste, maar het is niet een erg fraai plaatje. U kunt een verslag er over lezen in de laatste uitgave van de London Review of Books door Hugh Roberts, die op dat moment de Noord-Afrikaanse directeur van de International Crisis Group was en zich gespecialiseerd heeft in de regio. Hij verzette zich tegen de interventie en omschrijft de resultaten als een tamelijk hopeloze chaos die de hoop ondermijnt voor een eventuele opkomst van een soort verstandig, democratisch, nationalisme.

Dus dat was niet zo mooi, maar hoe zit het met andere landen? Nou, de landen die het meest van belang zijn voor de Verenigde Staten en het Westen in het algemeen, zijn de olie-dictaturen en zij blijven zeer stabiel. Er waren pogingen om te proberen zich aan te sluiten bij de Arabische lente, maar ze werden verpletterd, zeer hard, zonder een woord van de westerse mogendheden. Soms was het heel gewelddadig, zoals in het oosten van Saoedi-Arabië en in Bahrein, meestal sjiitische gebieden, maar het resulteerde in hooguit een tik op de pols door de Westerse mogendheden. Ze wilden duidelijk dat de olie-dictaturen bleven. Dat is het centrum van hun macht.

In Tunesië dat grotendeels onder Franse invloed stond, steunden de Fransen de dictatuur tot het einde. In feite steunden ze die nog steeds nadat demonstraties in volle gang waren in het land. Tot slot, op het laatste moment, gaven ze toe dat hun favoriete dictator moest gaan. In Egypte, waar de Verenigde Staten en Groot-Brittannië de belangrijkste invloeden waren, was het hetzelfde. Obama steunde de dictator Mubarak tot vrijwel het laatste moment - tot het leger zich tegen hem keerde. Het werd onmogelijk om hem nog verder te steunen, zodat ze er bij hem op aandrongen weg te gaan en een overgang naar een soortgelijk systeem te maken.

Dit alles is vrij routinematig. Dit is de standaard procedure voor het omgaan met een situatie waarin je favoriete dictator in de problemen komt. Het ene geval volgt het andere op. Wat je in dat geval doet is het steunen van de dictator tot het einde, ongeacht hoe wreed en bloedig hij is. Dan, als het onmogelijk wordt, stel, omdat het leger of de business classes zich tegen hem hebben gekeerd, leidt hem dan voorzichtig ergens heen, (soms met de helft van de overheid schatkist in zijn zak) verklaar uw liefde voor de democratie, en probeer het oude systeem te herstellen. Dat is zo ongeveer wat er gebeurt in Egypte.
 
* TSA - luchtvaart en transport beveiligingsdienst
Anwar al-Awlaki was een imam en Amerikaans staatsburger die in 2011 in Jemen om het   leven kwam door een drone aanval. Twee weken later werd ook zijn 16-jarige zoon op dezelfde wijze vermoord.
* Bagram -  Bagram Air Base, een gote Amerikaanse legerbasis in Afghanistan met detentiefaciliteiten.




Creative Commons-Licentie
Dit werk is gelicenseerd onder een Creative Commons Naamsvermelding-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie